Joanna Brokowska, Grzegorz Węgrzyn
Katedra Biologii Molekularnej, Wydział Biologii, Uniwersytet Gdański
W dniach 10-13 lutego 2020 r. w Orlando na Florydzie odbyła się konferencja naukowa 16th WORLDSymposium™ (We’re Organizing Research on Lysosomal Diseases). Jest to coroczne spotkanie specjalistów zajmujących się tematyką chorób lizosomalnych, w którym bierze udział blisko 2000 osób z 50 różnych krajów. W niniejszym artykule zostaną omówione najnowsze doniesienia na temat choroby Sanfilippo zaprezentowane podczas konferencji.
Choroba Sanfilippo, inaczej mukopolisacharydoza typu III (MPS III), wywołana jest mutacją w jednym z czterech genów kodujących enzymy lizosomalne degradujące siarczan heparanu. W zależności od tego jakiego enzymu brakuje, wyróżnia się podtypy A, B, C i D. Zaburzenia w degradacji siarczanu heparanu (HS) skutkują jego nagromadzeniem w komórkach i prowadzą do wystąpienia objawów choroby.
Patogeneza i badania podstawowe
Na mysim modelu MPS IIIC zbadano zaburzenia pracy mózgu na wczesnym etapie rozwoju choroby (przed neurodegeneracją i dużym ubytkiem neuronów). Dane elektrofizjologiczne wskazały na znaczący spadek częstotliwości i amplitudy zarówno wzbudzających, jak i hamujących miniaturowych zdarzeń synaptycznych (mEPSC i mIPSC) w neuronach piramidalnych hipokampa u chorych myszy w porównaniu z myszami kontrolnymi. Zapisy elektrofizjologiczne na innym mysim modelu również wskazały na znacznie zmniejszoną częstotliwość mEPSC, co sugeruje, że deficyty w neurotransmisji pobudzającej są charakterystyczne dla wczesnego etapu tej choroby. Niezbędna jest dalsza analiza tych procesów na różnych etapach choroby, aby określić w jakim wieku pojawiają się defekty i scharakteryzować umiejscowienie deficytów. Niemniej jednak aktualne dane pokazują, że wadliwa neurotransmisja glutaminergiczna jest charakterystyczna dla MPS IIIC i należy ją uznać za potencjalny cel terapeutyczny (Bose, Taherzadeh, and Pshezhetsky 2020).
Jednym z modeli komórkowych choroby Sanfilippo są indukowane pluripotencjalne komórki macierzyste (iPSC). Ważną rolę w przeprogramowaniu i utrzymaniu hodowli iPSC odgrywa szlak sygnalizacyjny MAPK/ERK, którego regulacja jest zależna od wiązania czynnika wzrostu fibroblastów 2 (FGF2) z receptorem FGF (FGFR2 i -3). Wiadomo, że proteoglikany siarczanu heparanu (HSPG) obecne w macierzy zewnątrzkomórkowej wiążą wolny FGF2 i są niezbędnymi kofaktorami dla przyłączania FGF2. Zatem zaburzenia regulacji ilości siarczanu heparanu wpływają na kaskady fosforylacji FGFR2 i -3 i ich dalsze cele. Badacze z Kanady zauważyli, że iPSC MPS IIIB charakteryzują się obniżoną żywotnością komórek i spontanicznie różnicują się w agregaty gdy są hodowane w standardowym stężeniu FGF2. Z kolei zwiększenie jego poziomu w hodowli poprawiło przeżywalność i tempo podziału komórek. Badacze wskazują na konieczność wdrożenia suplementacji FGF2 w hodowli iPSC MPS IIIB (Christensen and Choy 2020).
Nowym podejściem w leczeniu chorób lizosomalnych jest stosowanie czaperonów farmakologicznych (farmakoperonów). Są to małe cząsteczki, które mogą wiązać się z konkretnymi miejscami wadliwego enzymu i pomagać nieprawidłowym białkom skorygować fałdowanie i przyjęcie prawidłowej struktury, zapobiegając w ten sposób ich agregacji lub degradacji. Badania Losady i współpracowników polegały na zidentyfikowaniu potencjalnych farmakopenów dla alfa-N-acetylo-glukozaminidazy (enzymu, którego niedobór obserwuje się w MPS IIIB). Spośród 30 cząsteczek uzyskanych w badaniach przesiewowych, 5 było w stanie przekroczyć barierę krew-mózg zgodnie z prognozą in silico i wszystkie z nich oddziaływały z miejscem aktywnym enzymu. Aktywność biologiczna niektórych z tych cząsteczek wykazywała działanie przeciwzapalne i przeciwpsychotyczne, co może również pomóc złagodzić niektóre objawy choroby (Losada, Alméciga, and Gonzalez 2020).
Jednym z problemów zastosowania enzymatycznej terapii zastępczej w leczeniu MPS IIIC jest brak szczegółowych informacji o strukturze nieprawidłowego enzymu – acytylotransafazy acetylo-CoA:alfa-glukozaminidu (HGSNAT). HGSNAT jest przezbłonowym enzymem lizosomalnym charakteryzującym się wewnątrzlizosomalną domeną enzymatyczną, która do tej pory nie ma poznanej struktury krystalicznej. Najnowsze badania Puentes-Tellez i wsp. polegały na określeniu (za pomocą metod obliczeniowych) wpływu 37 znanych mutacji na strukturę białka. W tym celu przeprowadzono charakterystykę mutacji, zmapowano ich lokalizacje i określono efekty fenotypowe. Skutkiem tego jest poznanie charakterystyki budowy drugorzędowej HGSNAT, wraz z miejscami występowania mutacji i ich wpływu na aktywność enzymu (Puentes-Tellez et al. 2020).
Koenzym Q10 jest antyoksydantem niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania komórek, a jego rola w patogenezie GAG pozostaje niejasna. Badania współfinansowane przez Fundację Sanfilippo wykazały, że w komórkach pochodzących od pacjentów chorujących na Sanfilippo występuje obniżenie poziomu koenzymu Q10 i równocześnie zmiana ekspresji genów, których produkty uczestniczą w jego biosyntezie i metabolizmie. Wpływ koenzymu na poziom GAG w komórkach nie jest jednoznaczny, jednak badania pokazują, że może obniżać poziom stresu oksydacyjnego (Brokowska et al. 2020).
Objawy
Oprócz poszukiwania terapii przyczynowej choroby Sanfilippo ważne jest również poszukiwanie skutecznych terapii objawowych. W czasie konferencji przedstawiono ciekawe badania dotyczące najpoważniejszych objawów i istotności ich leczenia według rodziców chorych na MPS III. Objawami wskazanymi jako najbardziej poważne były: ból, niebezpieczne zachowania, złe samopoczucie, zaburzenia snu, agresja/impulsywność w stosunku do innych, problemy z poruszaniem się i komunikowaniem emocji. Analiza podgrup według ciężkości objawów wykazała, że rodzice poważnie chorych dzieci jako najważniejsze wskazywali problemy z komunikowaniem uczuć, nadpobudliwością oraz niepokojem dziecka. Z kolei rodzice dzieci z łagodnymi/umiarkowanie zaawansowanymi objawami znacznie częściej priorytetowo określali zachowania agresywne/impulsywne w stosunku do innych, poczucie nieszczęścia, problemy z zrozumieniem poleceń oraz zapamiętywaniem ludzi i miejsc (O’Neill, Mansfield, et al. 2020).
U pacjentów z MPS IIIC obserwuje się barwnikowe zwyrodnienie siatkówki i wczesne oznaki ślepoty nocnej. W badaniach prowadzonych na mysim modelu MPS IIIC z delecją genu genu HGSNAT wykazano, że utrata aktywności HGSNAT poważnie wpływa na pręciki, podczas gdy czopki są zasadniczo niezmienione. Zaobserwowano także znaczące zmniejszenie warstwy jądrowej zewnętrznej i grubości segmentu zewnętrznego w siatkówkach chorych myszy w porównaniu z kontrolami. Są to pierwsze doniesienia o zwyrodnieniu siatkówki w zwierzęcym modelu MPS IIIC. Co ciekawe, objawy dotykające siatkówki są obserwowane przed innymi objawami neurologicznymi, dlatego badania okulistyczne mogłyby być wykorzystane jako diagnostyka postępu choroby (J. Wood et al. 2020).
Powszechnie wiadomo, że jednym z objawów dotykających pacjentów z MPS III są zaburzenia snu. Obserwując praktykę kliniczną zaobserwowano, że dzieciom podawano szereg leków o różnych dawkach. W związku z tym przeprowadzono przegląd retrospektywny leków stosowanych w celu łagodzenia zaburzeń snu u osób z rozpoznanym MPS II i MPS III. Zebrane dane obejmowały aktualne leki, wcześniej przepisane leki, w tym dawki oraz informację, czy zastosowano pojedynczą czy podwójną terapię. Odnotowano również odstępy czasu przed podaniem nowego leku oraz czy terapia była skuteczna. Przeanalizowano 44 historie pacjentów (15 MPS II i 29 MPS III), z czego 26 pacjentów miało zdiagnozowane zaburzenia snu (33% MPS II (wszyscy mieli fenotyp neurologiczny) i 72% MPS III). 22 z 26 pacjentów otrzymało leki. Badanie pokazało, że najczęściej pierwszym wyborem u wszystkich pacjentów była melatonina, a 11 pacjentów wymagało dodatkowej terapii. Najczęściej przepisywanym lekiem drugiego wyboru były leki przeciwhistaminowe, czasem stosowano wodzian chloralu, natomiast nie stosowano benzodiazepin. Niezbędne są dalsze badania aby stworzyć jednolite wytyczne leczenia zaburzeń snu u pacjentów z MPS III (Bower et al. 2020).
Atenuowana postać MPS zwykle rozwija się później i ma wolniejszy postęp. Opisano jednak historię pacjenta z atenuowanym allelem, u którego bardzo wcześnie zaobserwowano pierwsze objawy MPS IIIA. Jest to interesujący przypadek ze względu na wystąpienie wadliwego kostnienia (dysostosis multiplex) pojawiającego się w okresie niemowlęcym. Opisany pacjent w wieku 6 miesięcy wykazywał brak rozwoju oraz laryngomalację (wiotkość krtani), powiększone ciemiączko i nieprawidłowości budowy klatki piersiowej. Badania genetyczne wykazały, że ma on bialleliczne mutacje SGSH z jedną znaną mutacją atenuowaną (S298P). Od momentu diagnozy obserwowano postępujące zmiany poznawcze i behawioralne. Opis tego przypadku sugeruje, że atenuowana postać choroby może wykazywać objawy już we wczesnym niemowlęctwie (Sacharow 2020).
W MPS III obserwuje się zaburzenia pracy jelit i wśród pacjentów często zgłaszane są zaparcia lub biegunka. Towarzystwo MPS w Wielkiej Brytanii dzięki współpracy z pacjentami z MPS III i ich rodzinami dowiedziało się o osobach z szerokim zakresem problemów żołądkowo-jelitowych, takich jak: przetoki odbytniczo-pochwowej; złe wchłanianie; krwawienie z odbytnicy; skręt jelita; Choroba Leśniowskiego-Crohna i zespół jelita drażliwego. Częstotliwość tych problemów skłoniła Towarzystwo MPS do sprawdzenia, czy takie objawy są charakterystyczne dla zaawansowanej choroby. W związku z tym przeprowadzono przegląd aktów zgonu, odnotowując przypadki, w których choroby żołądkowo-jelitowe zostały wymienione jako przyczyna śmierci. Wykazano, że spośród 136 pacjentów u 10% poważne problemy żołądkowo-jelitowe były związane z przyczyną śmierci (Thomas et al. 2020).
Do objawów kostnych MPS III można zaliczyć zmiany w budowie stóp, co wpływa na ich niestabilność i skutkuje upadkami. Przegląd retrospektywny danych wykonany przez Wood i wsp. wykazał, że 13 z 31 pacjentów z MPS III (42%) miało podobne nieprawidłowości w budowie stopy i stopy z supinacją, przywodzeniem przodostopia, kalusem pod 5. głową śródstopia i żylakiem tylnej stopy. 12 z 13 pacjentów było niezależnie ruchomych, 10 miało uderzenie pięty przy pierwszym kontakcie, ale wszyscy mieli nienormalne naciski przez boczną część przedniej stopy. W przypadku zastosowania leczenia ortotycznego lub obuwia korekcyjnego u 10 na 12 pacjentów zaobserwowano poprawiony wzór chodu ze zmniejszoną podstawą podparcia i zwiększoną prędkością, a subiektywnie rodzice zgłosili mniej upadków. Podobny wzór zmienionego obciążenia, nie opisany wcześniej, występował w dużym odsetku badanej grupy. Wyniki tego badania sugerują, że protezy mogą zmienić postawę stopy, odciążyć boczne przodostopie i poprawić mobilność, jednak konieczne są dalsze badania (M. Wood, Cleary, and Eastwood 2020).
Diagnostyka
Rzetelne zbieranie danych dotyczących historii choroby jest konieczne do skrócenia czasu diagnozy, zrozumienia przebiegu choroby a także wprowadzania nowych terapii na jak najwcześniejszym etapie. Aby to ułatwić opracowano platformę, która wyodrębnia dane z dokumentacji medycznej w celu uzyskania informacji z rutynowej praktyki klinicznej (Real World Evidence – RWE). Platforma gromadzi i digitalizuje zapisy ze wszystkich instytucji, w których pacjenci otrzymują opiekę. Według stanu na październik 2019 r. na platformie znajdowały się dane 11 pacjentów z MPS III. Dostępnych do wglądu jest 4642 dokumentów, które pozwalają na określenie m.in. średniego czasu diagnozy, najczęstszych objawów czy wyników badań genetycznych (Cotter et al. 2020).
Inne pomysłem na skrócenie czasu diagnozy jest zastosowanie listy kontrolnej (ang. checklist) przygotowanej przez zespół ekspercki z Pittsburgha. Lista składa się z 10 wczesnych symptomów MPS III, z których każdemu przypisano wartość zgodnie z aktualnym stanem wiedzy. W ramach badania oceniono 26 pacjentów z MPS IIIA lub IIIB w porównaniu do 74 pacjentów z innymi zaburzeniami neurodegeneracyjnymi. Aby zweryfikować przydatność listy do wczesnej diagnozy sprawdzono parametry pacjentów przed 36 miesiącem życia. Wyniki wykazały znaczącą różnicę w częstości występowania objawów z listy kontrolnej u pacjentów z MPS w porównaniu do kontrolnych, a lista okazała się czułym i swoistym narzędziem do diagnostyki MPS IIIA i IIIB u pacjentów przed ukończeniem trzeciego roku życia (Oh, Poe, and Escolar 2020).
Złoty standard diagnostyki MPS IIIB obejmuje wykrywanie mukopolisacharydów w moczu, analizę mutacji i ocenę aktywności NAGLU. Jednak takie procedury wiążą się z wysokimi kosztami i problemami logistycznymi, ponieważ próbki w stanie ciekłym wymagają transportu w ściśle określonych warunkach. Celem pracy zespołu Ramirez Borda i wsp. była standaryzacja i ocena techniki przesiewowego wykrywania niedoboru NAGLU za pomocą wysuszonych próbek krwi na bibule filtracyjnej. Wykorzystując test fluorometryczny, obliczono aktywność enzymatyczną 208 pacjentów i 263 zdrowych kontroli i potwierdzono 5 przypadków MPS IIIB. Technika okazała się być dobrym testem przesiewowym, jednak autorzy zalecają potwierdzać diagnozę standardowymi metodami (Ramírez Borda and Ardila 2020).
Mukopolisacharydoza typu IIID (MPS IIID) spośród wszystkich podtypów zespołu Sanfilippo występuje najrzadziej. Podczas konferencji Kubaski i wsp. zaprezentowali schemat diagnostyki pierwszego brazylijskiego pacjenta z MPS IIID. U pacjenta z klinicznym podejrzeniem mukopolisacharydozy typu IIID, u którego wcześniej częściej wykluczono typy IIIA, IIIB i IIIC wykonano szereg testów biochemicznych krwi i moczu (testy enzymatyczne, pomiar ilości GAG testem DMB, identyfikacja GAG za pomocą elektroforezy i chromatografii cieczowej z tandemową spektrometrią mas (LC-MS/MS) oraz analizę molekularną (sekwencjonowanie nowej generacji z wykorzystaniem niestandardowego panelu zawierającego gen GNS). Wykluczono również mukosulfatydozę (deficyt wielosulfatazowy; ang: multiple sulfatase deficiency). Pacjent wykazywał niedobór aktywności 6-sulfatazy-N-acetyloglukozoaminy w leukocytach. W moczu wykryto podwyższony poziom GAG oraz wysoki poziom siarczanu heparanu. Sekwencjonowanie wykazało homozygotyczny wariant mutacji c.624+1G >T w genie GNS (Kubaski et al. 2020).
Terapia
Terapia AAVance polega na podawaniu terapeutycznego genu SGSH (AAVrh.10-SGSH) bezpośrednio do mózgu (iniekcje intraparenchymalne), omijając barierę krew-mózg. Podczas konferencji zaprezentowano wyniki fazy 1/2 oraz dotychczasowe wyniki fazy 2/3. Wyniki fazy 1/2 wykazały bezpieczeństwo terapii i brak skutków ubocznych. Natomiast wyniki fazy 2/3 po 24 miesiącach pokazały, że terapia powoduje obniżenie poziomu siarczanu heparanu w płynie mózgowo-rdzeniowym i osoczu oraz obniżony poziom HS i GAG w moczu. Zaobserwowano również zmniejszenie rozmiaru wątroby (Wijburg et al. 2020).
Transpher A to badanie kliniczne fazy 1/2 oceniające bezpieczeństwo i skuteczność pojedynczego dożylnego podania ABO-102, samokomplementarnego wektora na bazie AAV9 wyrażającego gen SGSH. Podanie dożylne ABO-102 dzieciom z MPS IIIA wykazało korzystny długoterminowy profil bezpieczeństwa i tolerancji. Leczeniu poddano 14 pacjentów, u których zaobserwowano szybkie, zależne od dawki zmniejszenie poziomu siarczanu heparanu w płynie mózgowo-rdzeniowym, utrzymujące się przez cały okres obserwacji u wszystkich pacjentów, zmniejszenie rozmiarów wątroby oraz poprawę funkcji kognitywnych (u najmłodszych pacjentów leczonych przed postępem neurodegeneracji) (Flanigan et al. 2020).
Z kolei Transpher B to badanie kliniczne fazy 1/2 oceniające bezpieczeństwo i skuteczność pojedynczego dożylnego podania ABO-101, jednoniciowego wektora na bazie AAV9 wyrażającego gen NAGLU. W tym badaniu wzięło udział sześcioro dzieci z MPS IIIB, u których również nie wykazano skutków ubocznych podania leku. U pacjentów zaobserwowano gwałtowny spadek poziomu siarczanu heparanu w płynie mózgowo-rdzeniowym i w moczu oraz zmniejszenie rozmiaru wątroby i zwiększoną aktywność enzymu w osoczu (McBride et al. 2020).
Dotychczasowe próby przeszczepu hematopoetycznych komórek macierzystych (HSC) nie poprawiały fenotypu MPS IIIA pomimo udanej procedury wszczepienia komórek macierzystych dlatego, że ilość dostarczonego enzymu była niewystarczająca. Jednak w czasie konferencji zaprezentowano obiecujące wyniki terapii pierwszego pacjenta z MPS IIIA leczonego za pomocą autologicznych HSC posiadających gen SGSH, które pozwalają na lepsze dostarczania enzymu w porównaniu z alloprzeszczepem. Po 6 miesiącach terapii zaobserwowano ponad 25 razy wyższy poziom enzymu (sulfamidazy heparanu) niż górna granica normalnego zakresu oraz obniżenie poziomu siarczanu heparanu w moczu, krwi i płynie mózgowo-rdzeniowym (Kinsella et al. 2020).
Ze względu na mnogość objawów choroby, a także małą ilość pacjentów, ocena poprawy wszystkich parametrów stanu pacjenta jest skomplikowana i trudna do określenia. Jednym z zaproponowanych rozwiązań tego problemu może być nagrywanie pacjentów z MPS IIIA wykonujących określone codzienne czynności na początku i w trakcie badania klinicznego za pomocą aplikacji mobilnej i analiza filmów pod kątem objawów charakterystycznych dla progresji choroby. Oprócz tego w czasie terapii opiekunowie nagrywają filmy z wszystkimi postępami, które pacjenci wykazują w trakcie badania i uczestniczą w wywiadach, aby omówić wszelkie zaobserwowane zmiany. Filmy z ćwiczeniami będą oceniane przez doświadczonych klinicystów za pomocą skali ogólnego wrażenia klinicznego (CGI-S) oraz skali ogólnej oceny zmian klinicznych (CGI-C). Wywiady i nagrania ocenione przez klinicystów będą porównywane z historią choroby i pozwolą na zweryfikowanie poprawy stanu pacjenta pod wpływem terapii (O’Neill, Parker, et al. 2020).
Wyniki zastosowania terapii genowej na mysim modelu MPS IIIB przedstawił Heldermon i wsp. Zespół ten wykazał, że wektor AAV8 lepiej przenika do komórek w mózgu myszy niż AAV5,9 lub rh10. Dodatkowo modyfikacja kapsydu AAV8 poprawia ekspresję i dystrybucję. Zbadano także dwie różne metody iniekcji – iniekcje śródczaszkowe oraz iniekcje docysternowe wektora AAVtcm8-coNAGLU. Wyniki badań histologicznych i analizy enzymatycznej pokazały, że każda metoda iniekcji prowadzi do ponadnormalnych poziomów ekspresji genu NAGLU w mózgu (Heldermon et al. 2020).
Bibliografia
Bose, Poulomee, Mahsa Taherzadeh, and Alexey Pshezhetsky. 2020. “Early Synaptic Dysfunction in MPS IIIC.” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S33. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.058.
Bower, Rebecca Louise, Laura Lee, Mel McSweeney, James Davison, and Maureen Cleary. 2020. “Sleep Disturbance in Children with Mucopolysaccharidosis (MPS) Types II and III; a Review of Medication Usage.” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S33. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.059.
Brokowska, Joanna, Karolina Pierzynowska, Lidia Gaffke, and Grzegorz Węgrzyn. 2020. “Coenzyme Q10 in Sanfilippo Disease.” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S34. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.063.
Christensen, Chloe L., and Francis Choy. 2020. “Enhancing Cell Culture Conditions for MPS IIIB Induced Pluripotent Stem Cells: The Impact of Dysregulated Heparan Sulfate Turnover on FGF2 Signalling.” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S41. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.083.
Cotter, Kristina, Charlene Fernandez, Brenda Simpson, and Nancy Yu. 2020. “Development of a Real-World Evidence Platform for MPS III.” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S42–43. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.088.
Flanigan, Kevin M., Nicholas J. C. Smith, Maria Luz Couce, Kristen V. Truxal, Kim L. McBride, Tabatha Simmons, Maria Jose de Castro, et al. 2020. “Interim Results of Transpher A, a Multicenter, Single-Dose, Phase 1/2 Clinical Trial of ABO-102 Gene Therapy for Sanfilippo Syndrome Type A (Mucopolysaccharidosis Type IIIA).” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S56–57. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.129.
Heldermon, Coy D., Kim Hawkins, Alexandra Coomes, Elizabeth Butterworth-Hosaka, Courtney J. Rouse, Mi-Jung Kim, Justin Dalugdug, et al. 2020. “Disease Correction by Intraparenchymal or Cisternal Delivery of a Modified AAV8 Capsid Expressing Codon Optimized NAGLU for Mucopolysaccharidosis Type IIIB Mice.” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S71. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.169.
Kinsella, Jane Louise, Heather Church, Wendy Ogden, Ceri Jones, Karen Buckland, Christine Rivat, Adrian Thrasher, et al. 2020. “Case Report of the First Patient Treated with Ex-Vivo Autologous Haematopoietic Stem Cell Gene Therapy Transplant in Mucopolysaccharidosis Type IIIA.” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S90. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.225.
Kubaski, Francyne, Diego Miguel, Danilo Pereira, Diana R. Malaga, Ana C. Brusius-Facchin, Franciele B. Trapp, Jurema F. de Mari, et al. 2020. “Quantification of Glycosaminoglycans in Mucopolysaccharidosis Type IIID: The First Brazilian Patient Identified.” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S93. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.233.
Losada, Juan Camilo, Carlos J. Alméciga, and Janneth Gonzalez. 2020. “In Silico Identification of Pharmacological Chaperones for Mucopolysaccharidosis Type IIIB.” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S101. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.256.
McBride, Kim L., Maria Luz Couce, Kevin M. Flanigan, Kristen V. Truxal, Tabatha Simmons, Maria Jose de Castro, Federica Rinaldi, Maria Teresa Oreiro, Maria Fuller, and Juan Ruiz. 2020. “Safety, Tolerability and Preliminary Evidence of Biopotency in Transpher B, a Multicenter, Single-Dose, Phase 1/2 Clinical Trial of ABO-101 Gene Therapy for Sanfilippo Syndrome Type B (Mucopolysaccharidosis Type IIIB).” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S107. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.274.
Oh, Loreanne S., Michele D. Poe, and Maria L. Escolar. 2020. “Validation of an Expert System-Generated Checklist for the Early Diagnosis of Mucopolysaccharidosis Type IIIA and IIIB.” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S118–19. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.307.
O’Neill, Cara, Carol Mansfield, Elise Drake, Joshua Coulter, and Holly L. Peay. 2020. “Parent Prioritization of Meaningful Treatment Targets for Sanfilippo Syndrome.” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S121. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.315.
O’Neill, Cara, Samantha Parker, Marielle G. Contesse, Mindy Leffler, and Elin H. Davies. 2020. “PROVIDE: Video-Based Patient-Reported Outcomes for Sanfilippo Syndrome: A New and Innovative Approach to Record and Measure Disease Post-Gene Therapy.” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S121–22. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.316.
Puentes-Tellez, Alejandra, Felipe Rojas-Rodriguez, Janneth Gonzalez, and Carlos Javier Almeciga-Diaz. 2020. “Perspectives into the Spatial Organization of HGSNAT Protein Structure for Sanfilippo Syndrome Type C (MPS IIIC).” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S131–32. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.344.
Ramírez Borda, Johana M., and Alfredo Uribe Ardila. 2020. “High Risk Screening for Mucopolysaccharidosis Type III B in Colombia: Application of a Micromethod for the Analysis of Alpha-N-Acetylglucosaminidase in Dried Blood Samples Collected on Filter Paper.” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S134. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.352.
Sacharow, Stephanie. 2020. “Sanfilippo Syndrome Type A (MPS IIIA) with Attenuated Genotype Manifesting in Infancy with Dysostosis Multiplex.” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S141. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.371.
Thomas, Sophie, Uma Ramaswami, Maureen Cleary, Chris Hendriksz, Anupam Chakrapani, and Ana Amado Fondo. 2020. “Prevalence of Intestinal Disease as Terminal Event in Mucopolysaccharidosis Type III – A Study of 136 Deceased Patients.” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S152. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.402.
Wijburg, Frits, Kristian Aquilina, Bénédicte Heron, Anupam Chakrapani, Ron Crystal, Timothee de Saint Denis, Lisa Emrick, et al. 2020. “Phase 2–3 Gene Therapy Trial Using Adeno-Associated Virus Vector for Patients with Mucopolysaccharidosis Type IIIA.” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S162. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.432.
Wood, Jill, Srikanth Singamsetty, Onkar B. Sawant, Xuefang Pan, Sujata Rao, and Alexey V. Pshezhetsky. 2020. “Histological Characterization of Rod-Cone Retinal Degeneration in a Mouse Model of Mucopolysaccharidosis Type IIIC.” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S162–63. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.433.
Wood, Michelle, Maureen A. Cleary, and Deborah M. Eastwood. 2020. “Correcting Dynamic Foot Abnormalities Improves Gait and Function in Mucopolysaccharidosis Type III Patients.” Molecular Genetics and Metabolism 129 (2): S163. https://doi.org/10.1016/j.ymgme.2019.11.434.
Comments are closed.